భారతీయులు…క్రీడా స్పూర్థి

హమ్మయ్య ఒక పని అయిపోయింది.

• ఇక నోరు తెరుచుకుని TV చూసే పని తప్పింది.
• కూరలు మాడిపోయే ప్రమాదం తప్పింది.
• గుండె పోట్లతో అభిమానులు పోయే ప్రమాదాలు తప్పాయి.
• వెధవ పాచి పళ్ల దాసరి TV Ads అదే పనిగా చూసే పనీ తప్పింది.
• ఆఫీసుల్లో పని మానేసి టీవీ గదిలో పని చేసే పని తప్పింది
• లక్షల యూనిట్ల విద్యుత్తు ఆదా కాబోతున్నది.
• మరి కొన్ని లక్షల కేలరీల శక్తి మనందరిలో ఆదా కాబోతున్నది
• కొన్ని వేల మందికి కంటి చూపు కొద్దిగా మందగించే ప్రమాదమూ తప్పింది.

ఇన్ని మంచి పనులు జరుగుతుంటే ఈ మీడియా ఏంటో ….ఏదో ఇండియా క్రికెట్ జట్టు కలసికట్టుగా సతీ సహగమనం చేసినట్లు గోల పెడుతుంది? నిజానికి మన భారత ప్రజలకు ఈ తిట్టే హక్కు వుందా?

 

చూద్దాం !

 

మన ఉపఖండంలో మనం పట్టించుకునే ఒకే ఒక ఆట "క్రికెట్టు". అది కూడా భారత జట్టు ప్రపంచ కప్పు గెలిచాకనే ఎక్కువయింది. అసలు మనలో ఈ ఆట పట్ల నిజంగా అంత అభిమానం వుందా? లేదా విజయం పట్ల అభిమానం వున్నదా? పశ్చిమ దేశాలలో, రష్యన్ దేశాలలో తీసుకుంటే…వారు ఆటను అభిమానిస్తే అన్ని స్థాయిలలో అభిమానిస్తారు. అంటే హైస్కూలు స్థాయిలో జరిగినా ఒక రెండు వందల మంది అభిమానులు గుమిగూడుతారు. ఆ స్థాయిలో కూడా చాలా మనసు పెట్టి ఆడుతారు. నిజానికి పెద్ద పెద్ద కోచ్‍లు అందరూ అక్కడి నుంచే వస్తారు. ప్రతీ రాష్ట్రానికి ఒక అంతర్జాతీయ స్థాయి జట్టు వుంటుంది. వారికి ఎనలేని అభిమానులూ వుంటారు.

 

మన దేశంలో మిగతా ఆటలు వదిలేస్తే…క్రికెట్టుకు కూడా ఈ స్థాయి ఇంకా లేదు. రెండు రాష్ట్రాల మధ్య రంజీ మ్యాచ్ అయితే ఎంత మంది చూస్తున్నాం? మనోళ్లు అభిమానించేది ఒక స్థాయికి వెళ్లి, గ్లామర్ సంపాదించుకున్న ఆటగాళ్లనే అనటంలో సందేహం లేదు. ఈ అభిమానం ముదిరి, వెర్రిగా మారి, తరువాత హక్కుగా మారింది. నిజానికి ఇప్పుడున్న క్రికెట్ జట్టు ఒక ప్రొఫెషనల్ జట్టు. అంటే వారు ప్రభుత్వం తరపున అధికారకంగా ఏమీ ఆడటం లేదు. వారికి ఒక స్వతంత్ర కార్యాలయం వుంది. అయితే మన అభిమానం వారికి ఎనలేని సిరి సంపదలు తెచ్చిపెట్టిన విషయం మాత్రం వాస్తవం. అయితే ఆ కారణంగా మనం వాళ్లని ప్రతీ వైఫల్యానికి తిట్టవచ్చా అంటే…అది మన విజ్ఞత మీద, హుందాతనం మీద ఆధారపడి వుంది. ప్రొఫెషనల్ స్థాయి క్రీడ అయిన టెన్నిస్ లో కూడా ఈ అవస్థ తప్పలేదు. మోనికా సెలెస్ వంటి అద్భుత క్రీడాకారిణి శాశ్వతంగా తప్పుకోవాల్సివచ్చింది. మన దేశంలో ఆ స్థాయి రాకూడదని ఆశిద్దాం.

 

ఆటలో గెలుపు, ఓటములు సర్వ సాధారణం. అందులో ఒక రోజు క్రికెట్టు అనేది శకుని జూదం లాంటింది. ఒక మేఘం కూడా ఆటలో భాగం కావచ్చు. గంటకు దాదాపు 135 మైళ్ల వేగంతో దూసుకు వచ్చే బంతి బ్యాటును తాకే మధ్య సమయం దాదాపు 2 సెకండ్లు మాత్రమే. అంత తక్కువ సమయంలో కూడా బంతి తాలుకా వాలు, వేగం, పిచ్ స్వభావం అంచనా వేస్తూ, క్రికెట్లో వున్న పదకొండు రకాల షాట్లలో ఏది ఆడాలో నిర్ణయించుకుని ఆటగాడు సిద్ధం కావాలి. ఇదంతా ఆటగాడి నాడీ వ్యవస్థ పైన, మెదడు, రక్త ప్రసరణ పైన అత్యంత విపరీతమైన వత్తిడికి గురిచేస్తుంది…ప్రతీ బంతికి కూడా…అది కూడా కోట్ల అభిమానుల ఆశల మధ్య. ఇవన్నీ చాలక ఇప్పుడు మన అభిమానం వెర్రిగా మారితే అది మరింత ఒత్తిడిని పెంచి, స్థైర్యతను దెబ్బతీయక మానదు. కంగారూలు జగజ్జేతలవటానికి కారణం ఇదే…ఆసీయులు క్రికెట్ ని అభిమానిస్తారే తప్ప….శాసించరు. ఇళ్ల మీద దాడి చెయ్యరు.

 

వీటికి తోడు మన చెత్త మీడియా…సగం దరిద్రానికి కారణం వీళ్లే…దండలు వేసి పులులు అనేది వీరే….కాగితం పులులు అనేదీ వీరే…ఒక్క క్రికెటర్ కూడా ఇప్పటి వరకు "మన జట్టు పులుల జట్టు" అని ఎప్పుడూ అనలేదు. ఆఖరికి BCCI కూడా…ఇక మనం మీడియా గురించి మాట్లాడితే అంతు వుండదు.

 

కాబట్టి…మనం క్రీడా స్పూర్థికి ముందు పదును పెట్టుకుని…ఓడితే హాయిగా నవ్వేసి వదిలెయ్యటం అలవాటు చేసుకుంటే మంచిది. అంతే గానీ ఏదో మన జేబు నుంచి ప్రతీ నెలా క్రికెట్ జట్టుకు ఒక పది రూపాయలు చందా కడుతున్నట్లు రెచ్చి పోయి తిట్టడం, కాల్చడం, దాడి చెయ్యటం చేస్తే అది ఈ దేశానికి భవిష్యత్తులో చాలా చెడ్డ పేరు తెచ్చే ప్రమాదం వుంది.