అమెరికాలో భారతీయ అనుభవం - 2

అమెరికాలో భారతీయ అనుభవం - 1 ముందర చదవండి.

నిజం చెప్పుకోవాలి…చార్లెస్ డీ గాల్ విమానాశ్రయం చాలా గందరగోళంగా ఉంది. సెక్యూరిటీ స్టాఫ్ చాలా రఫ్‍గా వ్యవహరించటం, అస్సలు వారికి ఇంగ్లీష్ రాక పోవటం ప్రయాణీకులకు చిరాకు తెప్పించి వారి మీద విరుచుకు పడటంతో వారు కొద్దిగా తగ్గారు. మర్యాదగా దారి చూపించారు. ఏదో ఒక రకంగా మరలా చెక్ -ఇన్ అయ్యాననిపించి న్యూయార్క్ వెళ్ళే విమానం ఎక్కా…

 

పక్క సీట్లో ఒక ఫ్రెంచి ముసలతను. ఒక్క ముక్క ఇంగ్లీషు రానట్టుంది. సైగలతో మొత్తానికి తను న్యూయార్క్ వెళుతున్నానని చెప్పాడు. ఆ సైగల భాషతో అలసి పోయి ఇక నిద్ర పట్టేసింది. నిద్ర లేచే సరికి కమ్మని భారతీయ చికెన్ బిరియాని అందించారు. ఔరా ఎయిర్ ఫ్రాన్సు అనుకున్నా…

 

కత్తిరిస్తే…జె.ఎఫ్.కె విమానాశ్రయం. ఇక్కడే మొదలయింది మన పార్వతీశం స్థాయి తమాషా. న్యూయార్క్ నాకు పోర్టు ఆఫ్ ఎంట్రీ కాబట్టి, అమెరికన్లు అసలు నేను వారి దేశానికి ఎందుకు విచ్చేయాల్సివచ్చింది? ఎప్పుడు దయ చేస్తారు? వగైరా ప్రశ్నలు ఆడుగుతారన్న మాట.

నా దగ్గర కేవలం ఒక బ్యాక్ ప్యాక్ సంచి మాత్రం ఉంది. దానిలో ఏమున్నాయో తెలుసుకదా? బెదురూ, తత్తరపాటు కనిపించకుండా నిర్లక్ష్యంగా లైనులో నిలబడ్డాను. పాస్‍పోర్టు, వీసా పరిశీలించి రెండు మూడు ప్రశ్నలు వేసిన తరువాత వదిలాడు. ఇక అక్కడి నుంచి మనం అమెరికాలో కాలు పెడతామన్న మాట. నేనైతే సిన్‍సినాటి (ఒహియో) వెళ్ళే విమానం అందుకోవాల్సి ఉంది. మెల్లగా పోయి సెక్యూరిటీ చెక్ దగ్గర నిలబడ్డాను. అన్ని రకాల ఎక్స్ రేలు తీసాక, నీ లగేజి ఏది? అన్నాడు. వాడికి నా బ్యాగ్ ఇచ్చా. ఒక్క నిమిషం అర్దం కాలేదు. ఇదొక్కటేనా అన్నాడు ఆశ్చర్యంగా చూస్తూ. ప్రపంచంలో ఎవడూ నాలుగు పేపర్లు, బ్రష్షు, పేస్టూ సరంజామా మాత్రమే పట్టుకుని విమానం ఎక్కడు కదా…:-) నేను జరిగిన కధంతా చెప్పాను. అక్కడ నేను తప్ప మిగతా లగేజీ బాధితులెవ్వరూ లేరు. చాలా మంది అట్లాంటా వేళ్ళేవారు. వాడు నన్ను కాసేపు అక్కడే ఉండమని చెప్పి వాడి బాస్ దగ్గరకు పోయి చెప్పాడు. కాసేపు ఫోన్ కాల్స్, కంప్యూటర్లో ఏవో చెక్ లు చేసి నిర్దారించుకున్నాడు. విచిత్రం ఏమిటంటే లగేజీ లేని ఒక విమానం వచ్చినట్లు డెల్టా న్యూయార్క్ వారికి కూడా అప్పుడే తెలిసిందంట. బతుకు జీవుడా అనుకుని నా తరువాతి విమానం చేరుకోవటానికి బయలుదేరా. ఒక కిలో మీటరు నడిచాకా నాకు కావల్సిన గేట్ నంబరు కనిపించింది.

 

అక్కడికి చేరుకున్నాక నేనక్కాల్సిన విమానం ఇంకొక మూడు గంటల తరువాత అని తెలిసింది. ముంబయిలో ఆలస్యం నన్ను అలా వెంటాడుతూ ఉందన్న మాట. చుట్టూతా కాసేపు అమెరికాని ఆరాధనగా చూసి, అమెరికన్లను విచిత్రంగా చూసి, ఒక అరగంట తర్వాత ఈ లోకంలోనికి వచ్చాను. భారతానికి ఒక కాల్ చేస్తే ఎలా ఉంటుంది అని చుట్టూ చూసా. దూరాన ఎర్రని ఫోను పెట్టెల్లాంటివి కనిపించాయి. పోయి చూస్తే ఇంకేముంది? అవి క్రెడిట్ కార్డుల ద్వారా పని చేసే ఫోనులు. కాసుల ఏర్పాటు కూడా ఉన్నట్టుంది. నా HSBC కార్డుతో ప్రయత్నించా. ఉహూ లాభం లేదు. పని చెయ్యటం లేదు. పర్సులో చూస్తే అన్నీ 50, 100 డాలర్ల నోట్లే ఉన్నాయి. చిల్లర ఎందుకు తేలేదురా బాబు అని తిట్టుకుని, మన పక్క భారతీయ పద్ధతిలో (…సార్ చిల్లరుందా అనే మొదటి ట్రిక్కు అమెరికాలో పని చెయ్యదనిపించింది) ఏదైనా కొనటం ద్వారా చిల్లర కోసం ప్రయత్నం చేసాను. బాగా పరిశీలించి ఒక కోక్ కొనుక్కుని మొత్తానికి చిల్లర సంపాదించాను. తరువాత మెల్లగా కోక్ చప్పరించా…అంతే ఎక్కడైనా బయటకు ఉమ్మాలనిపించేలా ఉంది ఆ కోక్. తమాయించుకుని ఆ బాటిల్ ని పరిశీలనగా చూసాను. అప్పుడే నాకు తెలిసింది. కోక్ లో వెనిల్లా కోక్ (ఇది ఇండియాలో అట్టర్ ఫ్లాప్ డ్రింకు) అనేది ఒకటుంటుందనిన్ను, దానిని కొనుక్కుని నేను ఒక మేక అయిపోయాననిన్నూ, చచ్చినట్లు అదిప్పుడు తాగాలనిన్నూ అర్ధం అయ్యే సరికి నా చుట్టూ ఉన్న అమెరికా పగలబడి నవ్వుతున్నట్టనిపించి చుట్టూతా చూసా. కానీ ఎవరి గోలలో వారున్నారు.

-సశేషం